Vragen en antwoorden — Identificatie van Trinidad en Tobago als niet-meewerkend land in de strijd tegen IOO-visserij

Inzake IOO-visserij

Wat is IOO-visserij?

IOO-visserij staat voor illegale, ongemelde of ongereglementeerde visserij zoals gedefinieerd in het internationale actieplan van de FAO van 2001 ter bestrijding van IOO-visserij.

De IOO-wetgeving van de EU is van toepassing op IOO-visserij en aanverwante activiteiten die door vissersvaartuigen in alle maritieme wateren worden verricht.

Een vissersvaartuig wordt met name geacht IOO-visserijactiviteiten te verrichten indien wordt aangetoond dat het activiteiten verricht die in strijd zijn met de instandhoudings- en beheersmaatregelen die in het betrokken gebied van toepassing zijn. Dit omvat bijvoorbeeld het vissen zonder geldige vergunning, in een gesloten gebied of tijdens een gesloten seizoen, het gebruik van verboden vistuig, het niet nakomen van de rapportageverplichtingen of het belemmeren van het werk van inspecteurs.

Waarom bestrijdt de Europese Commissie IOO-visserij?

IOO-visserij is een van de ernstigste bedreigingen voor de duurzame exploitatie van levende aquatische hulpbronnen. Ze brengt de grondbeginselen van het gemeenschappelijk visserijbeleid van de Europese Unie en de internationale inspanningen van de EU om de oceanen beter te beheren, in gevaar. IOO-visserij vormt ook een groot risico voor het mariene milieu, de duurzaamheid van visbestanden en de mariene biodiversiteit. IOO-visserij leidt bovendien tot oneerlijke concurrentie voor vissers die zich aan de regels houden.

De bestrijding van IOO-visserij maakt deel uit van de acties van de EU in het kader van de Agenda 2030 voor duurzame ontwikkeling van de Verenigde Naties. Het is de bijdrage van de EU aan duurzame-ontwikkelingsdoelstelling (SDG) nr. 14 om een einde te maken aan IOO-visserij en om de oceanen, zee en mariene hulpbronnen in stand te houden en duurzaam te gebruiken. Het nultolerantiebeleid van de Commissie ten aanzien van IOO-visserij is ook een integrerend onderdeel van de Europese Green Deal en de EU-biodiversiteitsstrategie 2030.

Welk beleid voert de EU tegen illegale visserij?

De EU heeft de grootste invoermarkt voor visserijproducten ter wereld en draagt dus de verantwoordelijkheid om te waarborgen dat producten die afkomstig zijn van IOO-visserij geen toegang krijgen tot de interne markt van de EU. De EU-landen zijn ook belangrijke vlaggen- en havenstaten.

De EU-verordening om illegale, ongemelde en ongereglementeerde visserij te voorkomen, tegen te gaan en te beëindigen (IOO-verordening) is op 1 januari 2010 in werking getreden. Ze is van toepassing op de handel in zeevisserijproducten met de EU. Het doel is te verzekeren dat alleen legaal gevangen visserijproducten op de EU-markt komen.

Daartoe is in de verordening een vangstcertificeringsregeling vastgesteld. Vlaggenstaten moeten certificeren dat vis die door hun vaartuigen is gevangen en in de EU wordt ingevoerd, niet afkomstig is van illegale visserij. Het systeem moet waarborgen dat de vaartuigen voldoen aan de nationale en regionale instandhoudings- en beheersregels en aan internationaal overeengekomen regels.

Hoe garandeert de EU dat derde landen die hun visserijproducten naar de EU uitvoeren, voldoen aan de internationale verplichtingen?

Tot dusver hebben 93 landen buiten de EU de Commissie laten weten dat ze over de nodige rechtsinstrumenten, specifieke procedures en passende administratieve regelingen beschikken voor de certificering van vangsten van vaartuigen die hun vlag voeren.

De Commissie werkt samen met een aantal derde landen en voert evaluatiebezoeken uit om na te gaan of die landen voldoen aan hun internationale verplichtingen in de strijd tegen IOO-visserij. Bovendien voert de Commissie dialogen met derde landen om hen te ondersteunen bij het versterken van hun beleid om IOO-visserij uit te bannen. Sinds november 2012 heeft de Commissie dialogen gevoerd met meer dan 60 landen, waarbij die zijn aangemaand om krachtige maatregelen te treffen tegen IOO-visserij. In de meeste gevallen werd aanzienlijke vooruitgang waargenomen en kon de Commissie daarom de formele dialoog tot tevredenheid afsluiten en de gele kaart intrekken. Slechts een paar landen hebben zich tot nu toe onvoldoende bereid getoond om hervormingen door te voeren.

De Commissie legt de nadruk op samenwerking om de problemen aan te pakken, maar er zijn derde landen waar de situatie na jaren van informele samenwerking nog altijd problematisch is. In dat geval kan de Commissie verschillende maatregelen treffen die in de IOO-verordening zijn vastgesteld ten aanzien van derde landen die niet meewerken bij de bestrijding van IOO-visserij.

Concreet zal de Commissie, wanneer zij over bewijzen beschikt dat een derde land niet volledig meewerkt aan de bestrijding van IOO-visserij, een zogenaamde „gele kaart” afgeven. Dat is de zogenaamde pre-identificatie, de eerste stap in de procedure waarmee de Commissie het land waarschuwt voor het risico dat het wordt aangemerkt als een land dat niet meewerkt. De gele kaart brengt een formele dialoog op gang waarbij de Commissie en het land samenwerken om alle problemen op te lossen. Meestal is die dialoog productief en kan de pre-identificatie worden opgeheven (groene kaart).

Als er echter onvoldoende vooruitgang wordt geboekt, zal de Commissie het derde land aanmerken als niet-meewerkend. Dit wordt een „rode kaart” genoemd. De Commissie stelt de Raad vervolgens voor om het land toe te voegen aan de lijst van niet-meewerkende landen. Visserijproducten uit het desbetreffende land worden daarna van de EU-markt geweerd.

Bij elke stap in het proces (gele/rode kaart of opname in de lijst) kan het derde land bewijzen dat de situatie is gecorrigeerd. Het wordt dan van de lijst geschrapt (groene kaart).

Zie de infografiek voor een overzicht van de procedure.

Hoeveel landen hebben momenteel een rode kaart?

Klik voor een volledig overzicht van alle afgesloten en lopende procedures.

Inzake IOO-visserij en Trinidad en Tobago

Waarom heeft de Commissie besloten Trinidad en Tobago aan te merken als derde land dat niet meewerkt in de strijd tegen IOO-visserij?

Het besluit van de Commissie om Trinidad en Tobago aan te merken als derde land dat niet meewerkt bij de bestrijding van IOO-visserij is gebaseerd op het voortduren van ernstige tekortkomingen die in het „gele kaart” -besluit van 2016 zijn vastgesteld.

Meer in het bijzonder heeft Trinidad en Tobago geen adequaat rechtskader voor de visserij vastgesteld dat de activiteiten van nationale vissersvaartuigen, de visserijactiviteiten in wateren onder nationale jurisdictie en de activiteiten van buitenlandse vissersvaartuigen die havens in het land aandoen, regelt en controleert. Dit behoort tot de internationale verplichtingen van Trinidad en Tobago uit hoofde van het zeerecht.

De geldende wetgeving bevat met name geen noodzakelijke bepalingen inzake het beheer en de controle van vissersvaartuigen, noch in de wateren die onder de nationale jurisdictie van Trinidad en Tobago vallen, noch daarbuiten. Het verleent de visserijautoriteiten niet de bevoegdheid om visserijinspecties uit te voeren en kan niet garanderen dat de toepasselijke regionale instandhoudings- en beheersmaatregelen worden nageleefd.

Ten slotte zorgt het niet voor een doeltreffende uitvoering van de VN-overeenkomst inzake havenstaatmaatregelen ten aanzien van vissersvaartuigen van derde landen.

De situatie brengt een doeltreffende controle en traceerbaarheid van de daar gevangen, aangelande of overgeladen visserijproducten in gevaar, waardoor de deuren open blijven voor de toegang tot de markt van visserijproducten die mogelijk afkomstig zijn van IOO-visserij.

Wat gebeurt er vervolgens?

Dit besluit houdt geen einde aan de dialoog met het land. De Commissie verklaart bereid te zijn Trinidad en Tobago te helpen bij het aanpakken van de vastgestelde tekortkomingen. Ondertussen zal de invoer van visserijproducten uit de Republiek Trinidad en Tobago worden geweigerd, zelfs indien deze vergezeld gaan van door de nationale autoriteiten gevalideerde vangstcertificaten.

Tegelijkertijd stelt de Commissie de Raad van de EU voor Trinidad en Tobago op te nemen in de lijst van landen die niet meewerken aan de bestrijding van IOO-visserij.